“Vooral trots op onze partners en de lerende houding van het projectteam”

Femke Houbrechts: Ik ben het meest trots op de shift in de mindset van een aantal leerkrachten omdat dit echt een lange weg was. Maar als je dan merkt dat iemand fundamenteel veranderd is in zijn manier van denken, van spreken, van taal… Dan weet je dat onze inspanningen echt geloond hebben. Zij hebben zelfs een ambassadeursrol op zich genomen om ook collega’s mee te nemen in het talenten-verhaal. Ik denk dan vooral aan de twee leerkrachten die samengewerkt hebben met leerlingen van elektriciteit en verkoop aan het inrichten van een etalage van een kapsalon. Ook de directie van de Steinerschool is helemaal mee. Fijn om te merken is dat we elkaar ook wederzijds geïnspireerd hebben. Zij leerden niet alleen van ons. Wij leerden minstens evenveel.

Evelien Neirynck: Op enkele momenten heb ik echt het gevoel gehad dat we volledig vastzaten. We hadden het mandaat niet van de directies. Het project liep niet in de richting dat wij het zouden willen of we vonden het niet radicaal genoeg. Vaak bracht dat heel veel emotie met zich mee bij iedereen in het team. Dat kreeg dan zijn plaats, maar daarna werd er meteen weer aan oplossingen gedacht. Moeilijke gesprekken werden niet uit de weg gegaan. Volgens mij is dat de sleutel geweest om (uiteindelijk dan) toch zo goed met de directies en de leerkrachten te kunnen hebben samengewerkt. Het team hield niet fanatiek vast aan een vooropgesteld idee en dacht nooit (te lang) dat ze de waarheid in pacht hadden. Op die lerende houding ben ik echt trots.

Katrien Debaets: In ons eigen team zijn we ook aan de slag gegaan met onze talenten. Daaruit hebben we rollen kunnen toewijzen aan de teamleden. Het laatste jaar van het project zorgde dat voor een goed evenwicht. Iedereen kent zijn rol en weet ook wat nodig is om die rol goed te kunnen vervullen. Ons team is daar enorm door gegroeid. Dat is op zich al iets om trots op te zijn.

Femke: Eigenlijk hebben we onze eigen principes in de praktijk gebracht. Zo voelden we zelf ook vaak aan waarom sommige dingen zo vervelend konden zijn. De principes van de growth mindset zijn allemaal heel leuk, maar als je drie keer met je kop tegen de muur loopt, dan doet dat echt wel pijn. Maar daardoor zijn we toch een heel eind verder geraakt. Ik ben er trots op dat we in de drie scholen waar we mee gewerkt hebben toch wel een aanzienlijke impact hebben gehad op hun kijk, hun visie… De zaadjes zijn geplant. Daar ben ik zeker van. Je voelt ook dat de lessen die uit dit project voortgekomen zijn ook verder hun weg gevonden hebben. In de scholen, maar ook in onze organisatie. Dat hoorden we al van vele collega’s. Bijvoorbeeld dat andere teams meer complementair zijn gaan denken, en niet zozeer vanuit een vaststaand functieprofiel. Ze maken één van onze uitgangspunten dus waar. Dat is een impact die ik minder had verwacht. Een ander voorbeeld is de opleiding co-begeleider in een kleuterschool. Voordien dachten we zo’n opleiding vooraf helemaal uit. Nu gaan we in co-creatie met de betrokken scholen voor we er dan samen aan beginnen. Dat is een heel andere manier van werken waar we veel verder mee geraken.

Katrien: Ik ben ook trots op onze partners, de scholen waar we mee werkten. Ik bewonder hun doorzettingsvermogen. Altijd opnieuw openstaan en de draad opnieuw opnemen. Erover willen spreken als er iets mislukt was. Dat waren geen gemakkelijke gesprekken. Maar we geraakten erdoor. Er ontstond opnieuw vertrouwen. We konden opnieuw iets gaan testen. Ik vond het ongelooflijk hoe er bij de uitputting die er op sommige momenten letterlijk was bij iedereen, iedereen er toch is in blijven geloven dat wat we aan het doen waren maatschappelijk relevant was en dat iedereen moeite wou blijven doen om het te doen slagen.